Denboraren dimentsio sozialak etxeko eta zaintzako lana bistaratu du. Lan hori, batez ere, emakumeek burutu dute eta, pertsonak eta gizartea erreproduzitzeko ezinbestekoa izan arren, sozialki eta ekonomikoki ez dago ez baloratuta ez aitortuta. Gizarte zientzialari feministek hori bistaratzeko bidea zabaldu zuten, XX. mendeko 80ko hamarkadan, eta denboraren erabilera sozialari buruzko estatistikek agerian utzi dute emakumeen eta gizonen arteko denboraren erabileraren banaketa desorekatua. 

Espainian, Europako gainontzeko herrietan bezala, banaketa desorekatu horrek esan nahi du emakumeek guztizko lan zama handiagoa dutela egunero. Halaber, ikusi da espainiarrak etxeko eta zaintzako lanetan denbora gehien darabilten emakumeak direla, eta aisialdi gutxien daukatela; ondorioz, espainiar gizonek darabilte denbora gutxien lan mota horietan, eta eurek daukate aisialdi gehien.

Egoera horrek hainbat arrazoi dauka, baina laburbil daitezke esanez zio nagusia sexuaren araberako lan banaketak irautea dela. Izan ere, banaketa horrek oztopo gaindiezin gisa dirau; bere aurka pentsatutako jarduera guztiek porrot egiten dute. Lana eta familia bateratzeko politikak egoera horren adibide ona dira. Emakume-amei soilik interesatuko balitzaie bezala pentsatu dira eta, beraz, ez dituzte aintzat hartu biztanleriaren zahartzeak eragindako zaintza premia gero eta handiagoak, ezta, noski, gizonezkoak bateratze horretan engaiatu beharra ere.

Legeak derrigortutako aitatasun baimena ‑indarrean gaur egun Eskandinaviako herrialdeetan‑ neurri ona da subjektu maskulinoen eta, orokorrean, gizartearen egiteko eta pentsatzeko moduak aldatzeko. Erantzunkidetasunaren bidez kontziliazioa beste modu batera hobetu nahi izatea, asmo onekoa bada ere, gutxienez ameskeria ematen du, egungo garaiotan batez ere, krisiak soldatapeko lana koloka jarri duenean, batez ere emakume gazteen artean, eta pertsonen bizi proiektua zuzentzen duen arau bakarra lanerako erabateko prestasuna izatea indartu duenean.

Gauzak horrela, ez dago etsitzerik, emakumeen jakintza eta eskarmentua baitira aintzat hartu beharreko antidotorik onenetako bat. Emakumeen eta gizonen arteko denboraren erabilera desorekatua ezagutzeak agerian utzi du emakumeek eguneroko ongizateari egindako ekarpena; ekarpen hori ezinbestekoa da, baita ongizate egoera sendoa dagoen herrialdeetan ere. Beraz, badirudi derrigorrez pentsatu behar direla irtenbideak eta aukerak, etorkizuna ekarpen hori aintzat hartuz eraikitzeko. Hasteko, eguneroko lan zama guztia hartzeko behar den denbora beste modu batera birbanatu behar da, emakumeen eta gizonen arteko modu parekideagoan. Horretarako, beharrezkoak diren beste neurri batzuen zain, eguneroko bizitzan denborari lotutako pribilegioak dauzkatenek ‑noren edo zeren lepotik dituzten pentsatu barik‑ pribilegiooi uko egin beharko diete.