Batzuetan oker esan da horrela ulertutako heterosexualitatea patriarkatuaren sexualtasuna dela; izan ere, hala ahaztu da heteronormatiboak izan ez diren kultura oso patriarkalak ere egon direla eta, beraz, kontzeptu biek ez dutela zertan lotuta joan. Heternormatibitatearen oinarri ideologikoa sexu binarismoa da, hots, gizakia kategoria bereizi eta osagarri bitara murriztea: gizonak eta emakumeak. Bi kategoria horiei gizarte, kultura, ekonomia, sexu... eginkizun bereiziak eta ustez osagarriak esleitu zaizkie, baina, egiaz, oso hierarkizatuta daude eta balio oso desorekatua esleitu zaie.

Warnerren aurretik, feminismoak ere zalantzatan jarri zuen sexu binarismoa, generoaren kontzeptuaren bidez auzitan jarri zuenean sexu biologikoak, genero identitateak eta genero sozialak bat etorri behar izatea, eta gainera, ‘maskulinoa’ edo ‘femeninoa’ deitutako eremura egokitu behar izatea. Hortik abiatuta, feminista lesbianek (Wittig, Rubin) ezbaian jarri zituzten sexu arauen eta sexu desira heterosexualaren ustezko ‘naturaltasuna’. Adrianne Richek diskurtso horri erantsi zion “derrigorrezko heterosexualitatea” kontzeptua, eta adierazi zuenez, heterosexualtasun horren zentraltasunetik, gainontzeko nortasunak, diskurtsoak eta praktikak ‘bestea’ bezala markatuta geratu dira, bazterretan eta, beraz, zapalduta.